- کمانچه
- نی
- قیچک
- قانون
- عود
- تار
- سه‌تار
- تنبک
- سنتور
- دف
در ادامه، توضیحات مختصری درباره هر ساز آورده شده است:
۱. کمانچه:
رتبه نخست در سختی، به دلیل نداشتن پرده‌بندی، نت‌گذاری مشخص و نیاز به کنترل دقیق آرشه و کشش صدا. تکنیک‌های آرشه‌کشی و کنترل تنش سیم‌ها کار دشواری است.
۲. نی:
مشکل‌ترین بخش تولید صدای اولیه است، نیازمند تمرین طولانی و مهارت در دمیدن و انگشت‌گذاری دقیق است. رسیدن به صدای مطلوب نیز نیازمند تمرین مداوم است.
۳. قیچک:
سازهای زهی بدون پرده‌بندی، و نیازمند مهارت در نواختن با انگشت و کنترل کشش سیم‌ها است. دشواری در کنترل و نواختن صحیح این ساز از ویژگی‌های آن است.
۴. قانون:
ساز مضرابی با تعداد زیاد سیم‌ها و نیازمند دقت بالا در نواختن است. کنترل انگشتان و اجرای تکنیک‌های پیچیده، این ساز را سخت می‌کند.
۵. عود:
ساز چوبی بدون پرده‌بندی، نیازمند کنترل دقیق در صدای کوک و تکنیک‌های مضراب است. پیچیدگی در رسیدن به صدای دلخواه دارد.
۶. تار:
اندازه بزرگ و حجم صدا، همراه با کنترل مضراب نواختن، آن را چالش‌برانگیز می‌سازد. نیازمند تمرین برای کنترل کامل صدا است.
۷. سه‌تار:
سختی در نواختن مضراب و کنترل نت‌ها، به‌ویژه در استفاده از انگشتان هر دو دست، آن را مشکل می‌کند.
۸. تنبک:
تکنیک‌های پیچیده انگشت‌گذاری و ریتم‌خوانی، رسیدن به صدای مطلوب و کنترل تکنیک‌ها، کار سختی است.
۹. سنتور:
کوک کردن تعداد زیاد سیم‌ها و جلوگیری از فالش، نیازمند مهارت و تمرین است.
۱۰. دف:
ساختار ساده، اما ریتم‌خوانی و ریتم‌شناسی در آن چالش‌برانگیز است، هرچند در مقایسه با سایر سازها آسان‌تر است.
نکات مهم:
- علاقه، تمرین منظم و پشتکار، کلید موفقیت در یادگیری هر ساز است.
- تکنیک‌های صحیح، آموزش حرفه‌ای و تداوم تمرین، حتی سازهای سخت را قابل نواختن می‌کند.
- دسته‌بندی‌های ذکر شده بر اساس سختی فنی، نیاز به کنترل، تکنیک و پیچیدگی‌های نحوه نواختن است.